Welke soorten cactussen we kennen en wat we thuis kweken

Warning: array_rand(): Second argument has to be between 1 and the number of elements in the array in /var/www/lendemaindeveille/data/www/wiresummit.org/wp-content/plugins/oc-link-indexer/indexer.php on line 47

Warning: Invalid argument supplied for foreach() in /var/www/lendemaindeveille/data/www/wiresummit.org/wp-content/plugins/oc-link-indexer/indexer.php on line 80

Cactussen zijn vaste planten uit de Kruidnagelfamilie. De soorten cactussen zijn geweldig. Dankzij de inspanningen van fokkers en liefhebbers van deze cultuur zijn er de laatste tijd veel nieuwe variëteiten en variëteiten verschenen. De plant is altijd populair geweest, dus het was onderhevig aan toenemende belangstelling van botanici, verzamelaars en toeristen die hebben bijgedragen aan de verspreiding van cactussen en de opkomst van nieuwe exemplaren..

Geschiedenis van uiterlijk

Tot nu toe kan men alleen maar gissen naar de ware oorsprong van deze cultuur, aangezien er tot nu toe geen enkel betrouwbaar feit is gevonden. Wetenschappers suggereren echter dat de cactusfamilie vrij oud is. Er wordt aangenomen dat ze meer dan 30 miljoen jaar geleden verschenen..

Hun fossiele overblijfselen zijn nooit gevonden, maar rotstekeningen zijn bewaard gebleven. Volgens hen kan men beoordelen dat het thuisland van cactussen het oostelijke deel van India en sommige regio’s van Zuid-Amerika is. Op de bas-reliëfs van de oude Azteken zie je tekeningen die aan deze planten doen denken. Ze lijken erg op moderne soorten cactussen..

Hoogstwaarschijnlijk waren hun voorouders tamelijk hygrofiele gewassen met goed ontwikkelde bladbladen, maar ze ontwikkelden zich in warme klimaten en moesten zich aanpassen aan de omgevingsomstandigheden. Zo ontstonden nieuwe vormen van planten. Misschien bevatten ze vetplanten..

Cactussen hebben hun naam gekregen van het Griekse woord “cactos”. Zo werden vroeger alle onbekende planten genoemd..

In de wetenschappelijke literatuur werd cultuur voor het eerst genoemd in een van de werken van een wetenschapper genaamd Tabernemontan in de 16e eeuw. Hij werkte aan de karakterisering van cactussen. Verder was in de 18e eeuw de term “cactus” stevig verankerd in deze plant, dankzij Karl Linnaeus. Het begon alle soorten planten met doornen te betekenen..

Verspreid naar Europa

Cactussen zijn goed bekend bij de inwoners van Mexico, de Amerikaanse staten Texas, New Mexico, Arizona. In de bergachtige streken van de Andes, Sri Lanka, India, Madagaskar en China groeien veel soorten bizarre vormen en maten.

De cactus is verschenen in Europese landen en is een ongewone ontdekking geworden voor zijn inwoners. Het is bekend dat al aan het begin van de 19e eeuw sommige Europeanen konden bogen op hun rijke collectie van deze plant, die populair was.

In Rusland verscheen de cactus voor het eerst in St. Petersburg. Het werd voor verkoop uit warme landen meegebracht. Met de oprichting van de Farmaceutische Tuin in 1714 begonnen exotische planten te verschijnen, waaronder verschillende soorten cactussen..

Tegenwoordig zijn cactussen niet minder populair. Dankzij de inspanningen van fokkers verschijnen er nieuwe soorten. Vooral de Nederlanders waren hierin succesvol, die unieke variëteiten creëerden, waaronder die zonder doornen. Opuntia cactussen, die zich snel aanpassen aan hun omgeving, zijn erg populair. In het wild komen ze veel voor op de Krim. Ondanks dat veel soorten al lang in de woestijn groeien, voelen ze zich nu prima thuis in sierpotten..

Cactussen worden gebruikt als grondstof voor de productie van sommige voedingsmiddelen, alcoholische dranken, cosmetica en medicijnen. In de oudheid werd de plant ook actief gebruikt voor medische doeleinden, wonden op de huid werden bijvoorbeeld met naalden dichtgenaaid..

Biologische beschrijving

Een ongebruikelijk wortelstelsel is uiterst belangrijk voor een cactus, die een penwortel is, maar tegelijkertijd vervullen zowel de hoofdwortel als de zijuitsteeksels hun functies goed. Bij sommige cactussoorten wordt het grootste deel van de wortel na verloop van tijd dikker en wordt het een opslagorgaan. Het maakt optimaal gebruik van schaarse neerslag of gecondenseerd vocht. Het is bekend dat het wortelstelsel van een plant kan veranderen afhankelijk van de omstandigheden.

De stengels van de cactus zijn in verschillende vormen en maten. Bladknoppen vormen bij de meeste soorten geen bladplaten, maar groeien in de vorm van kleine knobbeltjes. Bij een aantal cactussen worden ze omgevormd tot ribben. Hun functie is om de plant kracht te geven, in omvang te vergroten met een aanzienlijke toevoer van vocht tijdens de neerslagperiode. De stengel kan groen, grijs, blauw zijn..

Veel soorten cactussen zijn niet verstoken van een bladplaat. In de regel is het dicht, vlezig. Bij sommige soorten bereikt het een lengte van meer dan 25 cm, met een dikte van 6 cm. Bij ernstige droogte vallen de bladeren af.

Veel variëteiten en variëteiten van cactussen hebben geen doornen, maar in het stadium van plantontwikkeling, in areolen, zijn ze zichtbaar. Ze worden vaak gebruikt om te identificeren, te bepalen of een cultuur tot een bepaalde soort behoort. Stekels variëren in grootte, vorm en kleur.

In de areolen van cactussen worden niet alleen doornen gelegd. Ze zijn verdeeld in twee delen. In een van hen worden doornen gevormd en in de andere een toekomstige bloem of scheut. In elke tepelhof wordt één bloem gevormd en slechts in uitzonderlijke gevallen twee of meer.

De grootte van de bloemen is gevarieerd – van 6 mm tot 40 cm Slechts enkele soorten hebben volwaardige bloeiwijzen. De meeste cactusbloemen zijn oksel, solitair. Overdag bloeien tinten: rood, geel, oranje, zelden groen. De exemplaren die ‘s nachts bloeien, zijn wit..

Hoe verschillende soorten cactussen zich aanpassen aan de leefomstandigheden

Cactussen zijn meerjarige vetplanten. Ze hebben veel licht nodig en hebben zich tijdens hun historische ontwikkeling aangepast aan hoge temperaturen en gebrek aan water. Dit is mogelijk door de verhoogde viscositeit van het plasma en het hoge watergehalte in de plantstructuur. Door de structuur kan het vocht vasthouden en in kleine hoeveelheden verdampen. Dit hebben ze te danken aan de dichte laag van de opperhuid en de cuticula. De doornen beschermen tegen overmatige oververhitting, de ribben en papillen werken ook als een soort schaduw en blokkeren de stengel tegen de zon. Dit alles zorgt ervoor dat cactussen het lange tijd zonder vocht kunnen doen in de hete zon..

Bij het kweken van binnenlandse soorten cactussen, mag u het moment niet missen waarop de plant in een ruimere container moet worden overgeplant. Dat is nodig voor een jonge cultuur die stilaan in omvang toeneemt..

Soorten cactussen

Het is buitengewoon moeilijk om cactussen te systematiseren, omdat er zoveel variëteiten zijn. Ze kunnen worden onderverdeeld volgens verschillende kenmerken en kenmerken. Bijvoorbeeld in vorm, naalden, kleuren, maten en ook onderscheid te maken tussen cactussen, die thuis worden gekweekt en in het wild groeien..

De classificatie van cactussen vanuit biologisch oogpunt impliceert de verdeling van alle vertegenwoordigers (meer dan 5000 namen) in 4 subfamilies volgens de volgende stabiele kenmerken:

formulier;
kleur;
de structuur van de eierstokken;
de locatie van de bloemen op de stengel;
kenmerken van fruit, zaden.

Elk van de vier subgroepen heeft zijn eigen kenmerken en kenmerken..

Familie classificatie

De subgroepen hebben de volgende namen:

pereskie;
cactus;
mauchia;
cactusvijg.

De grootste subgroep is de cactus. Het omvat planten met een brede habitat – bosgebieden, woestijngebieden, evenals huisomstandigheden. Er zijn veel variëteiten in deze groep en ze verschillen allemaal aanzienlijk van elkaar in vorm, grootte en een aantal andere kenmerken. Cactussen die in woestijnen groeien, zijn begroeid met lange naalden, en exemplaren uit het bosgebied hebben rudimentaire bladeren in plaats van doornen.

In vorm, cactus, meestal cilindrisch of bolvormig. Onder hen zijn er veel eetbare soorten die speciaal worden gekweekt voor hun fruit..

Pereskievs daarentegen zijn de kleinste subgroep waaraan de stekelige pereskii worden toegeschreven. Botanici beschouwen deze soort als een soort overgangsexemplaar tussen doornige vetplanten en bladverliezende variëteiten. Het verspreidingsgebied is de centrale en zuidelijke regio’s van Amerika. Deze plant wordt gekenmerkt door een lange stengel met kleine en dunne doornen, elliptische bladeren, zanderige bloemen.

Opuntia zijn vertegenwoordigers van gedomesticeerde cactussen. Het is gemakkelijk te herkennen tussen andere soorten. Planten zien eruit als dikke cakes en zijn bedekt met kleine doornen. Op het grondgebied van Rusland zijn ze te vinden in de Krim en de Kaukasus. De eigenaardigheid van deze planten is hun prachtige grote bloemen die op rozen lijken. Sommige vertegenwoordigers dragen vrucht en eten fruit..

Mauhyenous cactussen worden vertegenwoordigd door slechts één cactus, die in zijn natuurlijke habitat alleen in Patagonië wordt gevonden. Uiterlijk lijkt het op stekelige peren, maar doornen zijn er niet kenmerkend voor..

Voorzichtigheid is geboden bij het verplanten van binnenlandse cactussoorten. Veel vertegenwoordigers hebben een zeer zwak wortelstelsel..

Classificatie op uiterlijk

Alle cactussen zijn conventioneel verdeeld op basis van hun uiterlijk:

lianen – ze omvatten voornamelijk epifyten, die hun lange stengels op nabijgelegen groeiende planten werpen, evenals muren en rotsen;
kruidachtig – hebben dunne groene stengels met zwak uitgesproken doornen, groeien op vlaktes in zware gronden;
boomachtig – ze worden gekenmerkt door een hoge rechtopstaande stengel (er zijn er meerdere), terwijl de zijscheuten op takken lijken;
struikachtig – deze soorten groeien in savannes, hebben een klassiek blad, lage scheuten, overvloedige bloei, lijken op een struik in vorm.

Van deze variëteiten worden wijnstokken en kruidachtige cactussen thuis gekweekt, de rest is geschikt om als bonsai te kweken..

Zeldzame soorten cactussen

Sommige soorten cactussen fascineren door hun schoonheid, daarom worden ze exotische planten genoemd. Europeanen zijn al lang gewend aan veel soorten, maar er zijn exemplaren die er heel ongewoon uitzien..

Levende stenen (Ariocarpus Fissuratus)

Deze soort verliest zijn doornen zodra hij volwassen is. De cultuur groeit en ontwikkelt zich heel langzaam. Zonder traditionele doornen ziet de plant er erg weerloos uit. In feite is dit zo, omdat doornen de belangrijkste beschermers zijn van cactussen tegen dieren en insecten. Daarom beschermt de plant zichzelf op andere manieren. Het groeit op moeilijk bereikbare plaatsen – in scheuren in rotsen, en geeft ook enkele giftige stoffen af. Bovendien lijkt hun uiterlijk op kleine steentjes, waardoor ze onopgemerkt blijven door dieren..

Medusakop (Astrophytum capyt-medusae)

De naam van deze cactus spreekt voor zich – de plant lijkt qua uiterlijk op het haar van een kwal. Aanvankelijk werd deze soort in een aparte categorie onderscheiden, maar toen bleek dat de bloemen en zachte haren aan de stengel lijken op die van Astrophytum. Hierdoor kon hij in hun rij blijven. De plant heeft een prachtige bloei. De bloem is groot, heldergeel met een rode kern.

Blossfeldia-dwerg (Blossfeldia Liliputana)

Deze variëteit komt voor in de Andes, groeit op rotsen en wordt beschouwd als de kleinste cactus ter wereld. Het ontdekte grote exemplaar had een diameter van amper 12 mm. Maar de plant wordt niet alleen uniek gemaakt door zijn miniatuurformaat, maar ook door het patroon dat zich op de stam vormt naarmate de cultuur groeit. De meeste cactussen hebben ronde groeipunten, maar deze variëteit groeit vanuit een inkeping in het midden van de stengel. De bloeicultuur gaat de hele zomermaanden door, het bevrucht zichzelf en produceert kleine zaden ter grootte van een zandkorrel.

Turbinicarpus ondergronds (Turbinicarpus subterraneus)

De plant lijkt qua vorm op een vleermuis. Kleine koppen van deze cactus voeden zich met dezelfde kleine wortels onder het aardoppervlak. Maar ondanks zo’n miniatuurvorm kan de plant bij hevige droogte een volwaardige waterreserve aanleggen. Het ras is vorstbestendig, omdat het gemakkelijk korte vorst verdraagt (tot -4 ° C).

Soorten woestijncactus

Cactussen moeten overleven in moeilijke omstandigheden – met een minimum aan vocht, hoge temperaturen en onder de stromende zon. Daarom verwierven ze tijdens het evolutieproces kenmerken die hen hielpen te overleven. Het belangrijkste orgaan dat actief vocht ophoopt, is de wortel. Het kan verschillende vormen hebben, soms groeien de zijwaartse dunne scheuten op aanzienlijke afstand van het gewas om bij vocht te komen. Andere soorten cactussen hebben een volumineuze wortel, die in staat is om water in aanzienlijke hoeveelheden op te hopen. Zo passen planten zich aan aan het leven in de woestijn.

Soorten woestijncactus zijn onder meer:

Ariocarpus – hun stengels bevinden zich zo dicht mogelijk bij het aardoppervlak;
Cleistocactus – bloemen zijn zeer helder aan de bovenkant, de stengel is bedekt met witte stekels;
Astrophytums – op de stengel, tussen de stekels zijn er meerdere dunne haren, de bloemen zijn helder, de vorm van de cultuur is overwegend bolvormig;
Cephalocerii – zeer lange en dunne naalden die meer op haren lijken;
Gymnocalycium – ze missen chlorofyl, hun bloemen zijn rood, roze, oranje;
Lofofora – de planten hebben geen doornen en lijken qua vorm op een pompoen.

Dit zijn niet alle soorten die aan woestijncactussen kunnen worden toegeschreven..

Elk van de woestijnsoorten heeft een soort richel, die indien nodig met vocht wordt gevuld en het bovenste weefsel van de cactus niet laat barsten..

Ferocactus geslacht

Dit geslacht behoort tot de woestijnsoort cactussen en verenigt meer dan 30 plantensoorten. In hun natuurlijke habitat zijn deze cactussen te vinden in de droge gebieden van Mexico, maar ook in het zuiden en westen van Noord-Amerika..

Hun vorm is gevarieerd – ze zijn bolvormig, langwerpig, afgeplat. De stengels zijn ofwel solitair of bezaaid met veel kinderen. Hun grootte varieert van enkele centimeters tot 4 m hoog. Ook de volumes zijn indrukwekkend. Sommige soorten bereiken een diameter van enkele meters en combineren meer dan honderd scheuten.

Planten worden gekenmerkt door vrij zwakke wortels. De meeste groeien niet in het binnenland. In de regel gaan ze niet meer dan 3 cm de grond in, maar ze groeien actief in de breedte. Alleen bepaalde soorten van het geslacht Ferrocactus hebben een wortelstelsel van 25 cm of meer..

Het is opmerkelijk dat alleen die variëteiten bloeien, waarvan de hoogte meer dan 20 cm bedraagt..

Het geslacht van de Aztecuma

Dit geslacht werd voor het eerst ontdekt en beschreven in 1929. Het verscheen in de noordelijke regio’s van Mexico. De cactus dankt zijn naam aan zijn vorm – hij lijkt op de standbeelden van de Azteken. Wetenschappers zijn er zeker van dat dit geslacht een van de oudste is en oude beschavingen heeft gevonden..

Het geslacht heeft geen decoratieve waarde, maar is erg populair bij verzamelaars, aangezien het tot zeldzame exemplaren behoort. De nieuw ontdekte soort is de Aztekium Hinman. Het debat gaat verder over de vraag of het überhaupt als een aparte soort cactussen moet worden beschouwd. Inderdaad, veel experts zijn geneigd te geloven dat de Aztekiums hoogstwaarschijnlijk een soort mutatie zijn die bleek na de effecten van bliksem.

Rod Echinocactus

In zijn natuurlijke habitat is deze soort te vinden in delen van Mexico en het zuidwesten van Amerika. Groeit het liefst in woestijngebieden. Echinocactus Gruzoni, die wordt beschouwd als een van de meest aantrekkelijke voor verzamelaars, is erg populair. De lokale bevolking noemt het een egelcactus vanwege zijn dierlijke uiterlijk, en het kreeg zijn officiële naam namens een Duitse cactusverzamelaar.

In de natuur bereikt de cactus enorme afmetingen – hij wordt tot 100 cm breed en kan meer dan 150 cm hoog zijn, maar zijn levensduur is opvallender. De plant wordt beschouwd als een lange lever – exemplaren ontwikkelen zich vaak tot 500 jaar.

Rod Cerius

Een zeer uitgebreid en oud geslacht van woestijncactussen. Het verenigt meer dan 50 soorten. De meeste zijn de thuisbasis van de droge gebieden van Amerika en India. Onder natuurlijke omstandigheden kunnen deze cactussen een hoogte bereiken van 18-20 m, terwijl het groeiseizoen ook geweldig is – het duurt ongeveer 300 jaar.

De meest populaire vertegenwoordiger is Peruaans. Het is een krachtige, hoge plant met een vlezige structuur. De stengel is grijsgroen van kleur, aan de basis licht vertakt. De stengel van de plant is in ribben gesplitst. Langs hen areolen met stekels. Kan in natuurlijke omstandigheden tot 12 m lang worden, met de ontwikkeling van het huis – tot 3-4 cm.

Echinopsis

Echinopsis is de meest voorkomende cactus voor Europeanen. Het uiterlijk lijkt op een egel met doornen. Maar naarmate het zich ontwikkelt, strekt de cultuur zich geleidelijk naar boven uit. Sommige exemplaren bereiken een hoogte van 2 m. Voor degenen die thuis cactussen kweken, is echinopsis het meest geprefereerde type, omdat het geen speciale zorg vereist. Zelfs een beginner kan het aan.

De cultuur heeft talrijke ribben – tot 20 stuks, waarop areolen met stekels van ongeveer 3 cm groot worden.De cactus bloeit in de lente of de vroege zomer. De bloemen zijn groot, langwerpig, tot 13-15 cm breed.

Bossoorten cactussen

Het uiterlijk van dergelijke cactussen verschilt aanzienlijk van woestijncactussen. Hun bladplaten zijn meestal glad, plat van vorm. Langs de randen hebben ze een bepaalde strook die fotosynthese uitvoert. Bijna alle soorten hebben geen doornen; in veel zijn ze veranderd en lijken ze nu op schubben. Ze bevinden zich aan de zijkant van het blad in de areolen..

Dankzij trekvogels zijn een aantal cactussen in tropische bossen verschenen. Ze droegen zaden van sommige soorten naar de tropen. Sinds cactussen hun thuis vonden in Afrika, Madagaskar en Sri Lanka.

Boscactussen (ook bekend als tropische of groene) soorten cactussen hebben veel variëteiten, waarvan de meeste zich thuis goed ontwikkelen.

De meest voorkomende soorten zijn:

Rhipsalidopsis;
Pereskia;
Cactusvijg;
Hatiora;
Melocactus;
Zygocactus.

Veel soorten worden gekweekt door liefhebbers van kamerplanten op hun vensterbanken, zich niet realiserend dat de cultuur toebehoort aan cactussen.

Zygocactus

De plant heeft verschillende namen, maar wordt vaker de Decembrist genoemd. In natuurlijke omstandigheden groeit het aan bomen, verzamelt het geen vocht, bloeit het in de winter. De kleur van de bloemen is gevarieerd – er zijn wit, roze, felrood, lila. Zijn thuisland is het zuidoostelijke deel van Brazilië, 1000-2800 m boven de zeespiegel. Zygocactus behoort tot epifytisch vertakte struiken. De struik wordt gekenmerkt door snelle groei, overvloedig vertakkende, asymmetrische bloemen. Er zijn meer dan 5 ondersoorten van deze cultuur bekend..

Pereskia

Het behoort tot boscactussen; Zuid- en Midden-Amerika wordt als zijn thuisland beschouwd. Een interessant kenmerk van het ras is dat de pereskia, in tegenstelling tot de meeste cactusplanten, bladplaten heeft. Er zijn ook doorns die alleen of in trossen aan de plant kunnen worden gevonden. Hun belangrijkste functie is om de cultuur vast te houden door zich aan bomen vast te klampen. Op jonge leeftijd zijn de bladeren groen, maar naarmate het zich ontwikkelt en groeit, vervaagt de kleur. Pereskia is onderverdeeld in 18 soorten, sommige vruchten kunnen worden gegeten.

Ripsalis

Een opvallende vertegenwoordiger is ripsalidopsis. Het wordt ook wel een paaskaars genoemd. Stengels en bladplaten zijn dicht, vlezig. Op de onderste delen kunnen zich luchtwortels vormen. Als ze in contact komen met de grond, beginnen ze te ontkiemen. Bloei vindt plaats in de lentemaanden. De bloemen zijn zeer mooi gevormd, als grote sterren. Ze zijn symmetrisch, met gladde bloemkronen. Dit type cactus wordt als de meest vochtminnende beschouwd. Het is niet verstoken van doornen. Scheuten van lichtgroene kleur, aan de uiteinden van 4-6 segmenten tot 3 cm breed.

Cactusvijg

Het heeft meer dan 190 variëteiten, verspreid in Amerika, maar de meeste zijn te vinden in de regenwouden van Mexico. Scheuten zijn ovaal, afgeplat, licht vertakt. In hun natuurlijke habitat kunnen ze groeien tot 4 m. De plant is overvloedig bedekt met doornen, bovendien, lang en scherp, ze zijn gemakkelijk te scheiden van de hoofdstam. De bloei is zeer helder – grote bloemen met een rijke oranje kleur.

Hatiora

Dit is een klein geslacht dat kan worden geclassificeerd als boscactussen, bestaande uit verschillende planten. Het is een lage epifytische struik. Stengels zijn lichtgroen, gesegmenteerd. Elk segment vertakt overvloedig. Op basis van het specifieke type kunnen ze cilindrisch, plat en in verschillende richtingen gericht zijn. In het warme seizoen begint de bloei. Aan de toppen van de scheuten worden heldere bloemen gevormd, vrij groot van formaat..

Cactussen van eigen bodem

Voorheen werden cactussen uitsluitend verzameld door grote liefhebbers van exotische planten, maar meer recentelijk bleek dat ze naast de decoratieve functie veel voordelen hebben. Doornen reinigen bijvoorbeeld de binnenlucht goed, net als bladeren van andere planten, omdat ze negatieve ionen afgeven. En als je een overvloedige en lange bloei van een cactus bereikt, dan kun je een prachtig decor voor de kamer krijgen..

Cactuskoningin van de nacht

Deze cactus dankt zijn naam niet voor niets – hij bloeit één keer per jaar voor slechts één nacht. Een enkele bloem bloeit op de stengel, zeer groot en helder. De diameter is 30 cm. Een ander voordeel van de cactus is het rijke aroma van de bloem.

Wolfsmelk

De plant stoot een giftige stof uit met een stroperige consistentie. Het valt op aan de breuken van de stengels. Hier komt de naam van de cactus vandaan. Velen laten het echter op vensterbanken groeien. Er waren eens pijlen geïmpregneerd met deze vloeistof. In sommige delen van Afrika wordt het nog steeds gebruikt, bijvoorbeeld bij het vissen.

Indoor wolfsmelk is vrij pretentieloos, het is gemakkelijk om ervoor te zorgen. Het is vermeldenswaard dat zelfs deze soort divers is. Al zijn karakteristieke kenmerken zijn verschillend van elkaar. Euphorbia Mila is bijvoorbeeld een doornige, succulente struik, met thuiskweek tot 1 m hoog. De stengels zijn sterk vertakt en de bloemen worden verzameld in bloeiwijzen met een heldere schaduw. Hun natuurlijke kleur is scharlaken, maar hybride variëteiten hebben een verscheidenheid aan kleuren..

Als je thuis een cactus kweekt, moet je allereerst de juiste plaats in de kamer kiezen voor volledige ontwikkeling. De beste plaats voor een plant is de zonnige kant van de kamer met toegang tot frisse lucht..

Sulcorebutia

Sulcorebutia zijn solitaire cactussen met bolvormige stengels. Sommige vertegenwoordigers hebben langwerpige lichamen van 1 tot 10 cm lang. Ze kunnen zich in de vorm van talrijke clusters bevinden. De ribben zijn niet duidelijk gedefinieerd op de stengel, omdat ze in een spiraal zijn gevormd. De stekels zijn vrij kort en kunnen verschillende tinten hebben, net als de bloemen. Hun diameter is maximaal 5 cm, de kleur is altijd helder.

Kleine weerlegging

De kleinste cactus met een ietwat platte vorm. Het kan enkelvoudig zijn of met veel laterale processen. De stengels zijn heldergroen, bedekt met knobbeltjes, die in een spiraal zijn gerangschikt. De stekels zijn tot 5 mm lang en licht van kleur. Tijdens de bloeiperiode zitten de bloeiwijzen aan de zijkant van de stengel op een soort bloemkoker. Basistinten bloemen: wit, crème, roze, oranje en rood.

Blossfeldia dwerg

Blossfeldia combineert verschillende soorten cactussen, maar een van de meest opmerkelijke is de dwergcactussen. Zij is het die gewillig thuis wordt gekweekt. De stengels zijn donkergroen, bolvormig. Ze zijn niet meer dan een paar centimeter in doorsnee. Ze zijn verstoken van stekels en ribben, de areolen bevinden zich voornamelijk aan de top. Laterale scheuten in een jonge plant beginnen zich pas te ontwikkelen nadat het wortelstelsel voldoende sterk is. Het is opmerkelijk dat de wortels 10 keer zo groot zijn als het grondgedeelte. Voordat nieuwe scheuten verschijnen, begint de epidermis uit te rekken en vormen zich op deze plaats kleine knobbeltjes..

Cactussen zijn een van de meest talrijke planten met meer dan 130 geslachten en bijna 2000 soorten. Ze leven in hete, woestijngebieden, waaronder de Atacama-woestijn, die als de droogste wordt beschouwd. Tegenwoordig worden cactussen gelukkig thuis gekweekt, vooral omdat ze niet wispelturig zijn. Echte fans van exotische planten slagen erin om unieke collecties te verzamelen met exemplaren die over de hele wereld zijn verzameld.